Kolano skoczka – przyczyny, objawy i sposoby leczenia

Kolano skoczka – co to jest?

Kolano skoczka jest bardzo często spotykanym schorzeniem wśród sportowców dyscyplin, których elementem jest wyskok (koszykówka, siatkówka, piłka ręczna, lekkoatletyka). Co ciekawe, pomimo tego ze z nazwy jest kontuzja stricte sportowa dotyczy ona także osób nieuprawiających sportu nawet amatorski. Powtarzające się mikrourazy więzadła rzepki, (czyli przyczepu największego mięśnia kończyny dolnej – czworogłowego uda) doprowadzają do jego uszkodzenia oraz przebudowy. W konsekwencji powodując ból oraz brak możliwości uprawiania aktywności fizycznej.

Więzadło rzepki jest jednym z najgrubszych i najbardziej trwałych więzadeł ludzkiego ciała. Każdy może je łatwo wyczuć – to gruby „sznur” pomiędzy rzepka a kością piszczelowa, który uwidacznia się przy lekko zgiętym kolanie.Jest ono zdolne do przenoszenia ogromnych obciążeń i będąc przyczepem głównego mięśnia odpowiadającego za wprost kolana – pełni ogromna rolę w codziennym funkcjonowaniu. Jego uszkodzenie może nieść za sobą poważne konsekwencje.

Przyczyny i objawy kolana skoczka

Cały mechanizm powstawania kolana skoczka i innych schorzeń z grupy entezopatii (zmian chorobowych przyczep ów ścięgnistych) wywodzi się ze złej ADAPTACJI DO WYSIŁKU. Niezależnie od wykonywanych czynności, czy jest to skok wzwyż czy spacer z psem – kolano, aby znosić obciążenia musi być stopniowo do tej czynności wytrenowane. Kiedy wysiłek jest dla niego zbyt duży i nie jest w stanie poradzić sobie z jego intensywnością – z czasem powstają uszkodzenia.

Na skutek mikrourazow ścięgna właściwego rzepki (więzadła rzepki) dochodzi do jego przebudowy. Nasze ciało próbuje wzmocnić nieodpowiednio zaadaptowane do wysiłku ścięgno i odbudowuje je silniejsza tkanka, czyli zwapnieniami. Więzadło staje się sztywne, mniej mobilne i mniej elastyczne. Nieleczone – prowadzi do powstania „kolana skoczka”, czyli zespołu bólowego będącego skutkiem wyżej opisanych przemian. Charakterystycznymi objawami kolana skoczka są:

• ból pod rzepką na początku i na koniec treningu/wysiłku, ustępujący po rozgrzewce
• uczucie „pełności” w stawie kolanowym
• ocieplenie skóry okolicy podrzepkowej przy epizodach bólowych
• ból pojawiający się przy czynnościach mocno obciążających więzadło rzepki (schodzenie w dół po schodach, klękanie, marsz pod górę)
• niekiedy można zauważyć niewielki obrzęk okolicy podrzepkowej

Nieleczone kolano skoczka może prowadzić do uszkodzenia więzadła rzepki i całkowitego jego zerwania, co w bardzo dużym stopniu upośledza funkcje kończyny dolnej. Takie uszkodzenie bezwzględnie wymaga rekonstrukcji chirurgicznej.

Sposoby leczenia kolana skoczka

Leczenie kolana skoczka opiera się przede wszystkim o leczenie zachowawcze (tzn. Metody niewymagające interwencji chirurgicznej). Istnieje szereg różnych, bardzo skutecznych metod walki z przyczynami powstawania tego schorzenia. Zawiera się w nich:

• Rehabilitacja:
  • Terapia manualna (rozciąganie mięśnia czworogłowego, Mobilizacje stawowe, techniki mające na celu przywrócenie balansu napięcia mięśniowego w okolicy kolana i reszty ciała)
  • Suche igłowanie (technika nakłuwania najbardziej napiętych włókien mięśniowych, będących przyczyną dolegliwości bólowych kolana)
  • Ćwiczenia ruchowe (wzmacniające więzadło rzepki, adaptujące kolano do wysiłku, z którym musi się zmagać, na co dzień)
  • Fizykoterapia (krioterapia, fala uderzeniowa, terapia laserem wysoko energetycznym i ultradźwiękami)

• Leczenie farmakologiczne:
  • Stosowanie NLPZ (niesteroidowe leki przeciwzapalne)
  • Iniekcje kortykosteroidowe

Należy jednak pamiętać, że leczenie farmakologiczne jest leczeniem objawowym. Pomimo zauważalne efektu i przynoszeniu ulgi w bólu, środki farmakologiczne powinny być stosowane jedynie w przypadkach bardzo intensywnych dolegliwości i nigdy na stale. Aby na zawsze pozbyć się dolegliwości bólowych związanych z kolanem skoczka należy pozbyć się przyczyny bólu, – w czym bardzo pomocna okazuje się być rehabilitacja i techniki manualne! Bardzo dobrymi metodami wspomagającym, przynoszącymi bardzo pozytywne skutki w leczeniu kolana skoczka i innych entezopatii są zabiegi ostrzykiwania osoczem bogatopłytkowym i komórkami macierzystymi.

Zabieg chirurgiczny powinien być metoda ostatniej szansy. I polega na usunięciu fragmentu wierzchołka rzepki przy użyciu artroskopu. Jest to jednak metoda, która wymaga, co najmniej 6 miesięcy przerwy od aktywności fizycznej i długotrwałej rehabilitacji.

Bilbiografia:

1. Brockmeyer, Matthias, et al. “SurgicalTechnique: Jumper’sKnee—ArthroscopicTreatment of ChronicTendinosis of the PatellarTendon.” ArthroscopyTechniques, vol. 5, no. 6, 2016, doi:10.1016/j.eats.2016.08.010.
2. Cook, J L, et al. “A Cross SectionalStudy of 100 Athletes with Jumper’sKneeManagedConservatively and Surgically. The VictorianInstitute of Sport TendonStudyGroup.” British Journal of Sports Medicine, vol. 31, no. 4, 1997, pp. 332–336., doi:10.1136/bjsm.31.4.332.
3. Draghi, F., et al. “OverloadSyndromes of the Knee in Adolescents: SonographicFindings.” Journal of Ultrasound, vol. 11, no. 4, 2008, pp. 151–157., doi:10.1016/j.jus.2008.09.001.
4. Liao, Chun-De, et al. “Efficacy of ExtracorporealShockWaveTherapy for KneeTendinopathies and OtherSoftTissueDisorders: a Meta-Analysis of RandomizedControlledTrials.” BMC MusculoskeletalDisorders, vol. 19, no. 1, 2018, doi:10.1186/s12891-018-2204-6.
5. Tiemessen, IvoJh, et al. “RiskFactors for Developing Jumper’sKnee in Sport and Occupation: a Review.” BMC Research Notes, vol. 2, no. 1, 2009, p. 127., doi:10.1186/1756-0500-2-127.